"... You can always come back home... whenever you want..."

Welcome !

Wszelkie przemyślunki, kminy, zażalenia, rozważania i wywody w moim wykonaniu.
Do tego został pierwotnie stworzony ten blog. "PIERWOTNIE" znając mnie i ludzi w internecie jego cel diametralnie się zmieni jeżeli grono troszkę się powiększy. Ale o to chyba chodzi, robisz to co lubisz równocześnie trzymając kontakt z misiakami.
W blogosferze można dostać kociokwiku, więc zanim postanowi się o dołączeniu powinniśmy rozważyć wszelkie "za" i "przeciw". Ja tego nie zrobiłam... Nie żałuje. Długo na odwyku nie wytrzymałam, ale niech inni wiedzą w co się pakują.... w akcie desperacji rejestrujesz się i zakładasz niewinnego bloga. Im więcej na nim piszesz, im więcej osób czyta Twoje wypociny, tym więcej z nimi rozmawiasz. Prowadzicie konwersacje od których nieświadomie się uzależniasz, a żeby było zabawniej, to od owych ludków również. Słodko prawda? Żyjecie sobie tak w tym światku, aż przychodzi Ci w przypływie szału głupia myśl o "odpoczęciu". Odpoczywając tak, uświadamiasz sobie, że nie uda się już powrócić do pisania. Nie czujesz "tego czegoś". Dodajesz marną notkę o tym jak bardzo żałujesz, że zakańczasz swą działalność z dopiskiem "jeszcze tu wrócę". Mijają miesiące i zamiast motywacji narasta uczucie iż nie dasz rady kontynuować tej historii. Ze stanu słodkości przeszliśmy w ten "straszny". Boli gdy kontakty z wirtualnymi osobami ograniczają się do Facebook'a, ale tak to jest, gdy zdajesz sobie sprawę, że coś co wcześniej było dla Ciebie niedopomyślenia, wręcz niewyobrarzalne jest jednak teraźniejszą sytuacją. Przestałeś się jarać opowiadaniami o danej tematyce. Przypuszczalny powód: coraz więcej nowych blogów, mniej czasu ----> wypaliłeś się, przestajesz istnieć. Nie możesz pogodzić się z myślą o tym jak coś co kiedyś kochałeś, coś co napędzało Twoje codzienne życie, stało się zwyczajnie obce. Nie potrafisz normalnie otworzyć programu "WordPad" i przepisać ostatnie rozdziały niezamkniętej historii. Ty wiesz jak się kończy, oni nie. Jednak nadal nie potrafisz, nie chcesz, nie masz siły na przelanie do folderu słów zamieszczonych na papierze. Wiesz, że najpewniej reszta Twojego tworu nie ujrzy już światła dziennego aczkolwiek przy każdej okazji spalenia zeszytu znajdujesz wymówkę typu "jeszcze to wykorzystam". Wiesz, że to nieprawda, a uparcie w to wierzysz. Naiwniak.
Na nasze szczęście mamy jeszcze tych wspaniałych ludzi. Rozmawiasz z nimi i nieświadomie, bądź całkiem zamierzenie motywują Cię do bycia nadal z nimi. W ich grupie. Tym razem w przypływie znikomego szczęścia postanawiasz założyć kolejnego bloga, lecz o całkiem odbiegłej tematyce. Ogłaszasz to całemu światu i nie ma odwrotu, za to jest jebitna motywacja. Właśnie za to ich kochasz.
Znajdujemy się w punkcie wyjścia. Tutaj. To mała refleksja na temat ostatnich miesięcy mojego życia w internecie.
Zaczynam od początku budować swój kąt i tym razem planuję zabalować na dłużej. Nie chcę znów nikogo zawieść.
Koniec gadania takich nudnych smętów :D w następnej notce może coś rozkminię i do każdego nowego wpisu postaram się walnąć takie ni z dupy ni z pietruch zdjęcie coby ciekawiej było. ;)
Startuje od nowa, od całkowitego zera pod nowym nick'iem. Pozdrawiam Sidlexy ;3